یا صاحب الزمان ادرکنی

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی                 چه زیان تو را ، که من هم برسم به آرزویی

به کسی جمال خود را ننموده ای و بینم               همه جا به هر زبانی بود از تو گفتگویی

به ره تو بس که نالم زغم تو بس که مویم            شده ام زناله نایی ، شده ام زمویه مویی

همه خوشدل این که مطرب ، بزند به تار چنگی     من از آن خوشم که چنگی بزنم به تار مویی

چه شود که راه یابد سوی آب ، تشنه کامی          چه شود که کام جوید ، زلب تو کام جویی ؟

شود اینکه از ترحم ، دمی ای سحاب رحمت ؟      من خشک لب هم آخر ، ز تو تر کنم گلویی؟

بشکست اگر دل من ، به فدای چشم مستت        سرخُمّ می سلامت ، شکند اگر سبویی

همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا                تو قدم به چشم من نه ، بنشین کنار جویی

زچه شیخ پاکدامن ، سوی مسجدم بخواند          رخ شیخ و سجده گاهی ، سر ما و خاک کویی

فصیح الزمان شیرازی(رضوانی)