غم

میروم گرچه دلی تنگ به جا می ماند
آینه می شکند سنگ به جا می ماند
زندگی زخمه ی مرگ است بر این تار وجود
با عبور است که آهنگ به جا می ماند
رود باید برود تا که به دریا برسد
آب اگر ماند از او ننگ به جا می ماند
مرد،آزاده اگر رفت از او یاد کنند
نه از آنکس که به نیرنگ به جا می ماند
من ویک عالمه افسوس که از حجم درد
با تنی خسته از این جنگ به جا می ماند
دل خورشید که در پرده شب می شکند
خطی از یک غم پر رنگ به جا می ماند
ساعت عمر اگر خواب بماند بی شک
رقص بیهوده ی آونگ به جا می ماند