خوشا آنان که دائم در نمازند

خوشا آنان که الله یارشان بی

به حمد و قل هوالله کارشان بی

خوشا آنان که دائم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بی

قرآن که مومنین را می ستاید،می فرماید: «اَلَّذینَ هُم عَلَی صَلاتِهِم دائِمُون» [مومن] آنانی [هستند] که دایم در نماز و طاعت الهی عمر گذرانند.

* سوره ی مبارکه ی معارج آیه ی 23

از امام صادق علیه السلام سوال کردند که چگونه آدمی می تواند دایم در نماز باشد؟

آدمی کسب و کار و زندگی و خواب دارد، یعنی چه که انسان دایما در نماز باشد؟

امام علیه السلام در جواب فرمودند: مراد این است کسانی که در همه حال به یاد او هستند

[به یاد خداوند هستند] و پیوسته وقف حق هستند،

حتی غذا که می خورند عندالله (در پیشگاه خدا)، بنده اند، بیدارند و متوجه اند.

این ها دایم در نمازند.

این شعر هم تقدیم به حضرت مهدی(عج):

چشم آلوده کجــا دیدن دلدار کجا

دل سرگشته کجـا وصــــف رخ یارکجا

قــصه عـشق من و زلــف تــو دیــدن دارد

نـرگـس مــسـت کـجا هــمـدلـی خـار کجا

کــاش در نافــله ات نام مرا هم بـبری

که دعای تو کجا عبد خطاکار کجا

در مورد نماز در ادامه...

روح نماز

نماز یکی از برترین عبادات است. ارتباط مخصوص بنده با خداوند و ملاقات شیرین و دلنشین عبد با مولای خود است.
نماز مانند دیگر عبادات ،یک پیکره و اندامی دارد و یک روحی !

پیکر نماز

پیکر نماز عبارتند از: قیام، رکوع، سجود، تشهد،و اذکاری که در نماز بز زبان جاری میکنیم، ولی روح نماز ،یاد خداوند است، که به آن حضور قلب گفته میشود یعنی قلب حاضر باشد همچنان که در بقیه مخاطبات ومکالمات با افراد قلب حضور دارد یعنی انسان توجه به مخاطب خود ومعنی سخنی که میگوید دارد.
بر این اساس نمازی که بدون حضور قلب ویاد خداوند باشد پیکری بدون روح است که فقط تشکیل شده از حرکاتی و الفاظی !! واصولاًتمام توصیفاتی که از نماز شده است مانند :« الصلوة معراج المؤمن » «نماز معراج مؤمن است » و یا«الصلوة قربان کل تقی » «نماز نزدیک کننده انسان با تقوی به خداوند است» مربوط به نماز با حضور قلب است.
واین سخن از ائمه علیهم السلام رسیده که :از نماز آن مقداری که با حضور قلب باشد پذیرفته میشود
یعنی نمازگزار از آغاز تا پایان نماز، بایدکوشش کندخود را به صورت واقعی و حقیقی در محضر پروردگار ببیند و دل را که حرم پرودگار است به روی غیر خدا نگشاید.
او این نکته را همگی در نظر داشته باشیم که ریشه همه آثار معنوی اخلاقی و اجتماعی که عبادات است در یک چیز است :
یاد کردن حق وغیر او را از یاد بردن !!!

نماز در قرآن

قرآن مجید در آیات فراوانی ـ حدود هشتاد آیه ـ با تعبیر های گوناگون درباره اقامه نماز یا حدود و احکام آن سخن گفته است یا از نمارگزاران تمجید نموده و بی نمازان را سخت توبیخ کرده. بطور مثال به رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ دستور می دهد:
« وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصلوة وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها » طه؛132
کسان خود را به نماز فرمان بده و بر نماز پایداری کن.
در آیه دیگر مؤمنان را سفارش به نماز می کند و می فرماید:
«قُلْ لِعِبادِیَ الَّذِینَ امَنُوا یُقِیمُوا الصلوة» ابراهیم؛31
به بندگان من که ایمان آورده اند بگو نماز را به پا دارند.
قرآن مجید در یک جا به اثر تربیتی و جنبه تقویت روحی نماز اشاره میکند و می گوید:
«نمازاز کار بد و زشت باز می دارد » و در جای دیگر می گوید :
«نماز را برای اینکه به یاد من باشی بپادار »
اشاره به اینکه انسان که نماز می خواند و در یاد خدا است همواره در یاد دارد که خدای دانا و بینائی مراقب اوست و فراموش نمی کند که خودش بنده است.
ذکر خدا و یاد خدا که هدف تمامی عبادتهاست دل را جلا میدهد و صفا می بخشد وآنرا آماده عنایتهای الهی قرار میدهد.
این یاد حق واحساس حضور،اگر به درجه کمالی خود برسد چنانچه که در اولیاء خداوند مشاهده میشود، زمینه هرگونه توجه به هر چیز یا هر کس یا هر موضوعی را از بین می‌برد و واقعاً تا انسان از نماز فارغ نشود متوجه غیر خدا نخواهد شد.

آداب نماز در روایات:

نماز، آداب و حدودی دارد که رعایت آن بر نمازگزار لازم و ضروری است و توجه و دقّت در آن نشانگر اهمّیّت دادن او به نماز است.
قرآن به مؤمنین دستور می دهد:
«یا بَنِی آدَمَ خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ» اعراف؛31
ای فرزندان آدم! زینتهای ( مادی و معنوی ) خود را هنگام رفتن به هر مسجدی با خود بردارید.
زینتهای مادی شامل پوشیدن لباسهای مرتب، پاک، تمیز، شانه زدن موها، به کار بردن عطر و مانند آن می شود و زینتهای معنوی، صفات انسانی، ملکات اخلاقی، پاکی نیّت و اخلاص را در بر می گیرد.
امام رضا ـ علیه السلام ـ در این باره چنین فرموده است:
«هر گاه بخواهی نماز به جای آوری، در حال کسالت و خواب آلودگی و شتابزدگی و هوا پرستی به نماز نایست، بلکه آن را با آرامش و وقار و هشیاری به پا دار. و بر تو باد به افتادگی و فروتنی در برابر خداوند بزرگ، بر تو باد به واهمه و پریدگی رنگ، بین بیم و امید ... همچون برده فراری و سرافکنده در پیشگاه خدا بایست؛ پاهایت را استوار و قامتت را مستقیم بدار و به چپ و راست منگر، گویا او را می بینی و اگر تو او را نمی بینی او تو را می بیند؛ و در وقت نماز با ریش خود و با هیچ یک از اعضای بدنت بازی مکن.»
امام خمینی ـ قدّس سرّه ـ درباره رعایت آداب نماز می نویسد:
«سزاوار است که نمازگزار با حالت سنگینی و وقار با لباس آراسته و عطرزده ومسواک کرده و موهای شانه کرده باشد.»

نماز اول وقت

پاسخ سریع به خواسته بزرگان، نشانه احترام و ادب نسبت به آنان است. از این رو، افراد نمازگزار به مجرد شنیدن نوای ملکوتی اذان که اقامه نماز را از جانب خدا اعلان می دارد، همه کارهای خویش را تعطیل کرده، به نماز می ایستند و بویژه به هنگام سحر، خود را پیش از اذان صبح آماده حضور در پیشگاه خدا نموده و زمزمه های عاشقانه خویش را با نسیم سحری در هم می آمیزند، چنانچه قرآن درباره آنان می فرماید:
«وَ بِالْاََسْحارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ» ذاریات؛ 18
و در سحرگاهان از خدا بخشش می طلبند.
امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمود
«إنّ فضل الوقت الأوّل علی الاخر کفضل الاخرة علی الدّنیا»
برتری اول وقت بر دیگر وقتها همچون برتری آخرت بر دنیاست.

چند نکته عملی

بعضی ازاموری که در حضور قلب در نماز تأثیردارد عبارتند از :

1. هنگام وضو برای نماز به خداوند توجه داشته باشد.
2. درمواقعی که در منزل نماز میخواندمکان مشخص و ثابتی را برای نماز خود قرار دهد،وسعی کند در موقع نماز خلوت باشد.
3. درنماز از سجاده ، انگشتر عقیق ، و عطر استفاده کند که روایاتی در استحباب آنها نیز رسیده است.
4. اذکار نماز را با توجه ادا کند و شمرده نماز بخواند.
5. از اذکار متنوع استفاده کند.

واز همه مهم تر اینکه برحضور قلب در نماز عزم جدی داشته باشد و در تمام نماز به آن متوجه باشد.