دلم گرفته است

شب و روز در فراغت زتو دور از که نالم

                                                   شده دل زغصه کوهی

                                                                                  شده تن زرنج کاهی

دلم گرفته است

و پنجره ، خوشبختی سبز درختان کهن را باور میکند روزها می گذرد و من خودم را از یاد برده ام

بیگمان اگر در آینه بنگرم ، موهای آشفته ام مرا می ترساند

چه روزهایی چه روزهایی که من در آینه زیسته ام چه روزهایی که من در آینه خندیده ام و چه روزهایی که من در آینه گریسته ام

و امروز آینه ، سفر ، تنهایی ...

چقدر خسته ام

 و وهم تنهایی مرا به سوی پنجره می کشاند

این مردمان باشتیاق چه چیز است که اینگونه پرشتاب در گذرند

کدام وسوسه ذهنشان را چنین بخود داشته است

که پنجره را از یاد برده اند چه روزهایی ... چه روزهایی ...

دلم میخواهد بنشینم و برای روزهایی که رفته است

برای روزهایی که دیگر باز نخواهند گشت

بیقرار و کودکانه

گریه کنم